در خیابان ...
در خیابان ...
در خیابان مردی می گرید
پنجره های دو چشمش بسته ست
دستها را باید
به گرو بگذارد
تا که یک پنجره را بگشاید ...
در خیابان مردی می گرید
همه روزان سپیدش جمعه ست
او که از بیکاری
تیر سیمانی را می شمرد
در قدمهای ملولش قفسی می رقصند
با خودش می گوید:
- کاش می شد همه عقربک ساعتها می ایستاد
کاش تردید سلام تو نبود
دستهایم همه بیمار پریدنهایی
از بغل دیوارست ...
کاش دستم دو کبوتر می بود.
در خیابان مردی می گرید ...
خسرو گلسرخی
اتل متل یه بابا
ا تل متل یه بابا
که اسم او احمده
نمره جانبازی هاش
هفتاد و پنج درصده
اون که دلاوری هاش
تو جبهه غوغا کرده
حالا بیاین ببینین
کلکسیون درده
اونکه تو میدون مین
هزار تا معبر زده
حالا توی رختخواب
افتاده حالش بده
بابام یادگاری از
خون و جنگ و آتیشه
با یاد اون موقعا
ذره ذره آب میشه
آهای آهای گوش کنین
درد دل بابارو
می خواد بگه چه جوری
کشتند بچه‌هارو
«هیچ میدونی یعنی چی
زخمی هارو بیاری
یکی یکی روبازو
تو آمبولانس بذاری
درست جلوی چشمات
یه خورده اون طرفتر
با شلیک مستقیم
ماشین بشه خاکستر»
گفتن این خاطره
بدجوری می سوزوندش
با بغض و ناله می‌گفت
کاشکی که پر نبودش
آی قصه قصه قصه
نون و پنیر و پسته
هیچ تا حالا شنیدی
تانکها بشن قنّاصه؟
میدونی بعضی وقتا
تانکا قناصه بودن
تا سری رو میدیدن
اون سرو می‌پروندن
سه راه شهادت کجاست؟
میدونی دوشکا چیه؟
میدونی تانک یعنی چی؟
یا آرپی‌جی زن کیه؟
آرپی‌جی زن بلند شد
«ومارمیت» رو خوند
تانک اونو زودتر زدش
یه جفت پوتین ازش موند
یه بچه بسیجی
اونور میدون مین
زیر شنیهای تانک
لِه شده بود رو زمین
خودم تو دیده بانی
با دوربین قرارگاه
رفیقمو میدیدم
تو گودی قتله‌گاه
آرپی‌جی تو سرش خورد
سرش که از تن پرید
خودم دیدم چند قدم
بدون سر می‌دوید
هیچ میدونی یه گردان
که اسمش الحدیده
هنوزم که هنوزه
گم شده ناپدیده
مرحوم : ابوالفضل سپهر